Het verhaal van Jennifer
We willen vandaag het verhaal van Jennifer delen. Jennifer is niet haar echte naam. In de verhalen die we gaan publiceren op de website of social media zullen we altijd schuilnamen gebruiken, mits de persoon zelf expliciet aangeeft het onder eigen naam te willen.
Een klein jaartje geleden nam Jennifer contact op via Facebook omdat ze in de problemen zat. Vanwege wat specifieke facebookposts die ik geplaatst gehad vroeg ze heel voorzichtig of ik misschien wat meer wist over bepaalde zaken waar zij tegenaan liep. Zij, als alleenstaande moeder, had geen idee hoe ze het allemaal nog vol moest houden. ´Er was sprake van groeiende schuldenproblematiek door te weinig inkomen. Omdat zij geen enkele ervaring had met schulden en hoe daar mee om te gaan, kon ze het psychisch niet meer handelen. Het groeide allemaal boven haar hoofd en ze zag niets meer zitten. Na wat gesprekken te hebben gevoerd hadden we vrij snel wat orde in de chaos. Ik wees haar op wat zaken die ze direct kon aanpakken, waardoor er steeds meer overzicht kwam. Uiteindelijk viel er steeds meer van haar schouders af, waardoor er wat meer ruimte kwam om te ademen. Ḿaar toen begon het eigenlijk pas.
Omdat er altijd een oorzaak is waarom dingen gebeuren, ben ik daar vooral daar altijd nieuwsgierig naar. Als je wat meer gesprekken voert met iemand, geeft diegene ook steeds meer informatie. Informatie heb je nodig om een beter beeld te krijgen van wat er speelt. De schulden waren ontstaan door een combinatie van factoren. Factoren die ze voor een deel zelf in de hand had, maar voor een deel ook niet. Dat is ook het probleem tegenwoordig in de schuldenindustrie. Want het is gewoon een industrie, een verdienmodel. Mensen gaan soms door moeilijke periodes heen, en doen dan wel eens dingen die wat minder handig zijn. Vaak zijn die zaken nog wel te corrigeren, alleen zijn er dan al wel dingen in gang gezet waardoor je heel snel richting afgrond kan gaan. Als je dan ook nog wat tegenslagen krijgt waar je niets aan kan doen, ga je over het randje heen, en val je diep.
De oorzaak van de problemen lag op een heel ander vlak. Jennifer was op z’n zachts gezegd niet tevreden met haarzelf. Dat was geen tijdelijk probleem, maar dat speelde al zolang als ze kon herinneren. Ik vermoedde dat al aan de manier waarop ze steeds over haarzelf en haar eigen handelen sprak, dus ik vroeg ernaar. En toen kwam het verhaal los. Het grootste probleem op dat moment was volgens haar haar gewicht. Ik had haar nog nooit gezien dus ik kon er niet bepaald over oordelen, dus stuurde ze mij een getal, haar gewicht. Ik zei tegen haar dat een getal mij niet zoveel zei. Ik heb namelijk ruim ervaring met mensen die in de strijd tegen de kilo’s en het gevecht voor een ‘mooier’ lichaam, getallen najagen. Dat is de grootste fout die je kan maken. Dus ik vroeg haar een foto te sturen. Toen ze dat uiteindelijk deed zag ik een ongelukkige, vrij volle vrouw, maar lang niet zo “moddervet” als dat ze het deed voorkomen. En vanaf dat moment gingen we pas haar problemen oplossen.
Schulden zijn namelijk wel een probleem, maar die kan je met wat moeite en doorzettingsvermogen echt wel oplossen. Een schuldhulpverleningstraject is niet leuk, en het is even tandenknarsen om het opgestart te krijgen, omdat je door een berg bureaucratie heen moet. Maar met een beetje ondersteuning loopt dat uiteindelijk wel. Psychische problemen en een negatief zelfbeeld, dat is pas echt een probleem. Als je bij een gemeente of andere instantie aanklopt voor je schulden, wordt hier niet naar gekeken. Je bent voor hen een bsn-nummer, en meer niet. Nummer zoveel. Jij houdt hen aan het werk. Op heel veel diepgang en medeleven hoef je dus niet te rekenen, ze zullen je hooguit de weg richting de psycholoog wijzen. Die weg is net zo bureaucratisch, en ook daar ben je een nummer, nummer zoveel. Dan kom je op een wachtlijst terecht en na enkele maanden kun je als je geluk hebt iedere week een uurtje praten, in een groepje of individueel. Natuurlijk kan dat een prima oplossing zijn op de lange termijn, maar wat doe je in de tussentijd? Wie helpt je door die maanden heen?
In het geval van Jennifer zijn we eerst gaan onderzoeken of het mogelijk was om haar direct aan de slag te laten gaan met haarzelf. Ik heb haar aangeraden wél via de huisarts een doorverwijzing te vragen voor een psycholoog, maar heb haar ook gezegd dat als ze dat wou, we wel ook alvast eens konden gaan proberen of we niet wat veranderingen in haar leven konden aanbrengen. Gewoon om eens te kijken of met het veranderen van wat gewoontes, er misschien positieve effecten zouden ontstaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Omdat ik in de sportwereld al vele jaren ervaring heb op het gebied van voeding en training, heb ik haar toen mijn eigenwijze manier van omgaan met die twee zaken verteld. De weegschaal gingen we in ieder geval zo min mogelijk gebruiken, de eerste weken draaiden dan ook niet om veranderen van dieet of keihard trainen. Nee, die eerste weken begon met bewustwording. Mensen hebben namelijk vaak geen flauw idee van hun eigen gewoontes met betrekking tot eten en bewegen. Als je daar nooit mee bezig bent geweest, dan is alles daarin hocus pocus. Toen we twee weken verder waren, waarin ze dagelijks eens echt ging nadenken bij wat ze nou eigenlijk deed, kon ze mij exact vertellen wat ze at, wanneer ze dat at, en wat ze aan activiteiten had gedaan. Aan de hand van dat patroon zijn we wat kleine dingetjes aan gaan passen. Het feit wil namelijk dat wanneer mensen naar mij toekomen met gewichtsproblemen, ik hun geen dingen ga aansmeren of voorkauwen. Afhankelijk van de persoon kun je vrij makkelijk wat gewoontes afleren en aanleren, waardoor iets niet voor tijdelijke verandering zorgt, maar voor blijvende verandering. Afvallen werkt namelijk niet als je iets tijdelijk doet. Als je naar de beste versie van jezelf wilt toewerken, dan kan dat alleen als je je gewoontes aanpast, want alleen dan is het blijvend.
Het eerste wat ik zei tegen haar: ga niet denken dat je in 2 maanden bent waar je wilt zijn. We gaan hier een jaar voor uittrekken. Je bent al zolang ontevreden met jezelf, dat jaartje is zo om. Je krijgt ook geen dieet, en je krijgt ook geen voedingsschema. Ook is er geen “verboden voedsel”. De reactie die ik dan altijd krijg van mensen is werkelijk priceless. Ze geloven er geen donder van dat het gaat helpen. En eerlijk gezegd haken sommige mensen dan ook af. Kijk, mensen zoeken altijd naar de makkelijkste weg, en daarmee ga je op de langere termijn niets bereiken. Je hebt namelijk niets aan voedingsschema, als je niet weet wat welke voeding met je doet. Datzelfde geldt voor beweging. Ik vraag mensen altijd eerst wat ze leuk vinden aan beweging, en als je niets leuk vinden, dan vraag ik wat ze dan het minst erg vinden om te doen. Waarom zou je iemand naar de sportschool sturen als diegene daar geen fuck aan vindt? Dat houden ze een paar weken of hooguit een paar maanden vol, en dan stoppen ze ermee. Einde verandering.
Met jennifer hebben we gekozen voor wandelen. Jennifer hield niet van sportscholen, en haar ambitie was ook niet om het ‘sportschooltype’ te worden. Ze wou er gewoon ‘normaal uitzien’, zoals ze dat zelf omschreef. Wat dat ‘normaal’ dan was dat kon ze niet helemaal duiden. Dus om het wandelen wat minder saai te maken raadde ik haar aan om onderweg iets te luisteren wat ze interessant of leuk vond. Door bijvoorbeeld boeken te luisteren, als je daar van houdt, is zo’n stukje wandelen geen opgave, maar wordt dat juist een leuk vooruitzicht. Uiteindelijk hebben we stap voor stap een aantal nieuwe gewoontes in haar leven gebouwd. Gewoontes die helemaal niet zo heel veel moeite kostte, maar wel voor hele mooie resultaten heeft gezorgd.
Nu we bijna een jaar verder zijn is Jennifer een heel ander mens. Ze zegt dat ook vooral zelf, omdat ze ondanks een lastige financiële situatie (de schuldsanering is pas net van start gegaan) daar weinig zorgen meer om heeft. Ze kan het mentaal prima aan, en maakt er ook een uitdaging van met zo min mogelijk te kunnen leven, en toch het gevoel te hebben te leven, in plaats van geleefd worden. Natuurlijk hebben sommige dingen wel even moeite gekost, en hebben we regelmatig even wat lastige gesprekken gehad. Het was natuurlijk per definitie al een gek jaar voor iedereen dit. Hoeveel kilo ze kwijt is weten we niet. Ik had gezegd de datum, het tijdstip en het gewicht op te schrijven, maar ze is dat briefje kwijtgeraakt. Het mooiste hiervan is, dat het helemaal niet uitmaakt. De spiegel zegt fantastische dingen, alleen al om het feit dat iemand die zich goed voelt, zichzelf naar waarde gaat waarderen. Er was namelijk om te beginnen al helemaal niets mis met haar, ook al was ze wat voller. Wat er mis was, was het het idee wat ze over zichzelf had. Dat is in de loop van de tijd veranderd in zelfrespect, omdat ze zichzelf bewezen heeft dat ze alles kan, als ze maar wil. En die afspraak bij de dokter voor een doorverwijzing, die heeft ze nooit gemaakt.
Don Maarten. Bureau Back-Up.